نفسهای آخر

چه تناقض شگفت انگیزی.

نفسهای آخر یک اثر، میشود تولد همان اثر.

با آخرین ضربه های من بر روی کیبورد، مارجان متولد میشود.

آغاز یک اثر، یک شخصیت. چیزی به متولد شدن مارجان من نمانده. از سال رسیدم به ماه. بعد هفته، روز و حالا دقیقه و لحظه.

تمام شدم تا مارجان متولد شود. خون دل ها خوردم.

این روزها

   مارجان‌جان، تی جان قربان بشم. تا تو زنده بشی من مُردم به خدا.

   برای تولد و بزرگ شدن دخترم اینقدر حرص و جوش نخوردم که برای تو دارم حرص می‌خوردم. چقدر سخت به دنیا میای مادرجان.

   مارجان، جان مرا گرفتی. از کت و کول افتادم. دیگه چشم و چار ندارم. دیگه خسته‌م کردی.