چند روز پیش در حال بازخوانی مارجان بودم که یک دفعه به ذهنم زد زمان داستان را به حال برگردانم. خلاصه افتادم به جان مارجان و دارم تک تک افعال را به زمان حال درمی‌آورم. کار بسیار وقتگیر و در مواردی هم گیج کننده است.
بدین ترتیب کار به تعویق می‌افتد. اما ارزش دارد. چند ماه دیرتر بهتر است از یک عمر پشیمانی و افسوس!
خانم سارا عرفانی، نویسنده پنجشنبه فیروزه‌ای، برایم نوشت:
«یه فوت داستان نویسی بگم بهتون، برای ویرایش لحاظ کنید. شایدم بدونید. در توصیف‌ها دنبال خلق تعابیر جدید باشید گاهی وقتها. توصیف‌های بکر.»
هر چه مارجان به پایانش نزدیک‌تر می‌شود، حساسیت من هم بیشتر می‌شود. کار چاپی و مکتوب، بعد از انتشار دیگر بازگشتنی نیست. ممکن است در چاپ‌های بعدی، اثر ویرایش شود و غلط‌های احتمالی تصحیح شوند، اما اثری که رسیده دست مخاطب و در کتابخانه‌اش جا خوش کرده چه می‌شود؟ آیا می‌توان فراخوان داد که دوستان عزیز کتاب‌هایتان را بیاورید تا من غلط‌هایش را بگیرم!
برای همین هم دوست دارم کتاب با کمترین غلط و اشتباه نوشتاری و محتوایی به دست خواننده برسد. شاید الان خیلی ذوق داشته باشم که کتاب زودتر چاپ شود و دست مخاطب برسد و من شاهد عکس‌العمل و بازخوردهای خوانندگان باشم، اما در این مورد باید عاقلانه رفتار کرد. در مرحله پیش از چاپ نباید به احساسات اجازه ورود داد. احساسات را باید خرج محتوای مارجان کنم.
مارجان به آخر رسید. در حال ویرایش نهایی هستم. اما در زمان‌بندی و فصل‌بندی دچار تردید شدم.
نمی‌دانم کودکی مارجان را کجای داستان بگذارم!؟
نمی‌دانم مجزا کردن فصل‌ها و عنوان‌بندی کار خوبی است یا نه!؟
نمی‌دانم بیان بعضی حوادث و جزئیات الزامی است یا نه!؟
