همذات‌پنداری با شخصیت داستانی

   با مارجان همذات‌پنداری می‌کنم. چون مادر هستم. چون شبیه مارجان را از نزدیک دیده‌ام. مادر هستم و به قول یکی از شخصیت‌های مارجان، گاهی فقط تا نوک بینی را می‌بینم. آری چون مادرم و احساس زن بودن و مادری گاهی بر عقل و منطق غلبه می‌کند. احساس مادرانه هر از گاهی زودتر از مغز کار می‌کند و عکس‌العمل نشان می‌دهد. و این از عهده و مسوولیت و توانایی روحی و جسمی زن خارج است، چون سرشت و ماهیت او چنین است. خالقش او را چنین آفریده. برای همین هم خداوند صلاح ندیده زن قاضی شود، مگر در مواردی خاص. مگر در موارد نادر.

مارجان پسردوست است

   یکی از دوستان نسخه‌ای از مارجان را خوانده بود و معترض بود به وابستگی مارجان به پسرش. می‌گفت: "مگر می‌شود مادر اینقدر به پسرش وابسته باشد!"

   گفتم: "چرا نمی‌شود. خوب هم می‌شود."

   سیاوش پسر اول مارجان است. در واقع مارجان به نوعی پسرزا است. هنوز هم هستند بسیاری از زنان روستایی و حتی شهری که پسردوست هستند و نسبت به پسرهایشان محبت خاصی دارند.