ورود ممنوعِ احساسات در مرحله پیش از چاپ

     هر چه مارجان به پایانش نزدیک‌تر می‌شود، حساسیت من هم بیشتر می‌شود. کار چاپی و مکتوب، بعد از انتشار دیگر بازگشتنی نیست. ممکن است در چاپ‌های بعدی، اثر ویرایش شود و غلط‌های احتمالی تصحیح شوند، اما اثری که رسیده دست مخاطب و در کتابخانه‌اش جا خوش کرده چه می‌شود؟ آیا می‌توان فراخوان داد که دوستان عزیز کتاب‌هایتان را بیاورید تا من غلط‌هایش را بگیرم!

     برای همین هم دوست دارم کتاب با کمترین غلط و اشتباه نوشتاری و محتوایی به دست خواننده برسد. شاید الان خیلی ذوق داشته باشم که کتاب زودتر چاپ شود و دست مخاطب برسد و من شاهد عکس‌العمل و بازخوردهای خوانندگان باشم، اما در این مورد باید عاقلانه رفتار کرد. در مرحله پیش از چاپ نباید به احساسات اجازه ورود داد. احساسات را باید خرج محتوای مارجان کنم.

ثبات فکری-احساسی نویسنده

   یک ماهی می‌شود که حتی یک واژه هم خرج مارجان نکردم. اگرچه همچنان فکرم مشغول مارجان است. گاهی نکاتی یادم می‌آید و در دفتری که مخصوص مارجان است یادداشت می‌کنم. مشغله ذهنی مانع از این می‌شود که تمام و کمال در خدمت نوشتن مارجان باشم. نوشتن داستان و قصه و رمان نیاز به ثبات فکری، ذهنیِ و احساسی نسبی دارد. به نظر من نویسنده و خالق اثر نباید زیادی شاد یا زیادی غمگین باشد. چرا که این عدم ثبات فکری و احساسی هم به اصالت و کیفیت کار لطمه می‌زند و هم به خواننده منتقل خواهد شد.

حظّ وافر

 

   نویسنده از نوشتن حظّ می‌برد و خواننده باید حظّ وافر ببرد. نویسنده باید چنان در داستانش غرق شود که خواننده را هم با خود به اعماق داستان ببرد. هر دو با هم غرق شوند به اعماق قصه و درون شخصیت‌ها و حوادث و وقایع. خود نویسنده باید از صحنه‌ها، شخصیت‌ها و واژه‌ها و عبارات توصیفی و شرح وقایع حظّ وافر ببرد تا بتواند همه‌ی این‌ها را به خواننده نیز انتقال دهد.