منتقدان نویسنده را کشف می‌کنند!

   نویسنده در نوشتن قصه، داستان و رمان سعی می‌کند از نمایاندن درون خود پرهیز کند. نهایت تلاشش را می‌کند و محتاطانه می‌نویسد تا مبادا زوایای درونی‌اش که همیشه سعی در پنهان کردنش دارد بر خوانندگان هویدا شود. اما علی‌رغم تمام این تلاش‌ها، منتقدان و خوانندگان باهوش خیلی سریع به برخی از زوایای درونی نویسنده پی می‌برند و بسیاری از ویژگی‌های نادیده و پنهان نویسنده را کشف می‌کنند: ویژگی‌هایی که خود نویسنده سال‌ها تلاش کرده از دیگران مخفی کند و محتاطانه زندگی کرده و آثارش را هم محتاطانه نوشته!!!

قصه‌گو در تحریم است!

 

   

   به عنوان خالق مارجان و قصه‌گوی قصه‌ی مارجان فعلا در تحریم هستم؛ در تحریمِ خواندن رمان و داستان و قصه!

   تصمیم داشتم سال جدید چندین رمان بخوانم؛ مثلا: "من زنده‌ام"؛ و نیز چندین زندگی نامه خوب.

اما فعلا در تحریم هستم. از این می‌ترسم که مبادا بر سبک نوشتاری، واژگان و ادبیاتم تاثیر بگذارد. مبادا مسیر داستان و جزییاتش تغییر کند.

  

مراقبت‌های نویسندگی

     نویسنده‌ی قصه در حال خلق شخصیت و آدم‌هایی است که می‌خواهند به ذهن خوانندگان نفوذ کنند. پس این شخصیت‌ها باید پاک و زلال باشند؛ اصلِ اصل؛ نابِ ناب.

     نویسنده مانند مادری است که جنینی در رحم دارد و باید این جنین را سالم و تندرست تحویل دنیا دهد. چنین مادری هر لقمه‌ای نمی‌خورد؛ هر جایی نمی‌رود؛ هر آدمی را نمی‌بیند؛ هر عکس و فیلم و تصویری را تماشا نمی‌کند و به هر موسیقی گوش نمی‌دهد.

     اکنون من که در حال نوشتن هستم، نباید زنانی از دیار کویر و جنوبی ببینم. چون ممکن است بر مختصاتِ زنِ قصه‌ام تاثیر بگذارد. من باید زنانی را ببینم که از همین سرزمین باشند؛ با همین آداب و رسوم؛ با همین ویژگی‌ها.

    شخصیت‌های قصه مثل لوح سفیدی هستند که ممکن است هر گرد و غباری را به خود بگیرد. مراقبت بسیار می‌خواهد.

    می‌ترسم خمیر مایه زنِ قصه‌ام دچار تغییر شود.

خمیر مایه زنِ قصه‌ی من باید گیلک باشد.

از دیار باران. 

 

مراقبتهای نویسندگی

          نویسندگی نیاز به مراقبت دارد. وقتی کسی در حال نوشتن رمان، داستان، خاطرات و یا گزارش است باید برای حفظ سبک و سیاق نوشتن خود از خواندن رمانها و داستانهای دیگر پرهیز کند؛ مبادا سبک نوشتن دیگران در او تاثیر بگذارد.